Deel 13: Mijn 'reset'

23 april 2017

 

Dirk zomer 2013

Nog steeds Dirk, zonder datum

En een heel recente foto van mezelf, van een week of wat geleden gemaakt.

Het cadeau in Vieren.
Deel 1: Mijn´reset´

Het is 12 maanden geleden dat mijn wereld, wederom, op zijn kop stond.

Ik heb gelukkig zo veel mogelijk in dagboekvorm opgeschreven.

Dat advies kreeg ik gelijk al door en ik ben enorm blij dat ik ernaar geluisterd heb.

Ik noemde dit dagboek: “Het cadeau in Vieren.”
Een cadeau is iets moois om te ontvangen, maar in pijnlijke gebeurtenissen zitten ook cadeaus.
Die moet je wel kunnen en willen zien.
Gelukkig zag ik dat in mijn geval onmiddellijk.
Het heeft me naast aanvankelijk ongemak, ook heel veel goeds gebracht.

Een kleine twee maanden heb ik, vanaf 26 april 2016, bijna dagelijks, mijn ervaringen genoteerd.

En omdat ik het verhaal zo getrouw mogelijk wil weergeven, zal ik zoveel mogelijk uit dat dagboek weergeven.

Hier en daar door, enige persoonlijke, informatie weg te laten.

Dat is meer voor anderen dan voor mezelf, want ik heb nauwelijks geheimen.

Niet veel in ieder geval, maar soms is het beter om iets niet te vermelden.
En ik heb er nu ook wat aanvullingen bij geschreven omdat me dat nu gewoon te binnen schiet.

Hier komt het eerste, vereenvoudigde, verslag.

Het was vroeg in de nacht van zondag 24 op maandag 25 april 2016, dat ik mezelf langzaam op de grond voelde zakken.

Zo van mijn bureaustoel af op de grond.

Geestelijk was ik was erbij, maar lichamelijk was ik tegelijk ook machteloos.

Het is ook een vreemde ervaring om mee te maken.

Zelf noem ik het voorval mijn 'reset'.

Anderen noemen het een Tia of zelfs een hersenbloeding.

Van mij mag het.
Wat mij betreft was het een 'reset'.

Ik was er bij, maar het maakte niet uit wat ik probeerde, er gebeurde even niets.
Ik zat achter de computer om deze uit te zetten, want het was bedtijd.

Zo rond 2 uur 's nachts.

Mijn hand ging naar de muis, maar er gebeurde niets.
Dat was raar, heel raar.
Nog een keer proberen.
Niets.

Nog een keer.

Nog steeds niets.

De tijd stond stil.
Dat heb ik daarvoor altijd een onbegrijpelijke opmerking gevonden, maar nu wist ik dat het bestond.

Na een tijdje merkte ik dat het gevoel in mijn lichaam rechts minder werd en daar werd ik niet vrolijk van.
Tegelijk wist ik dat ik iets moest doen, maar hoe en wat.
Ik was me ervan bewust dat ik in ieder geval iets moest doen en dus begon ik me gelijk te concentreren op actie en reactie.

En toen voelde ik me langzaam van de stoel af, op de grond zakken.

En daar lag ik dan.
Bewegingloos.
Want ik was even 'uitgezet'.
Later begreep ik dat dat precies is wat er gebeurde.
Ik ben even uit- en weer aangezet.

Ondanks het uitgezet zijn, werkte op geestelijk niveau alles buitengewoon goed.
Ik begon direct aan mijn herstel te werken.
Mijn eerste zorg was weer te kunnen bewegen zodat ik weer overeind kon komen.
Ik wist en voelde dat dat heel belangrijk was.

Dat lukte redelijk snel.
Idee van tijd had ik even niet.
Eerst bewegen en opstaan en Briggitte waarschuwen.

Gelukkig was zij er niet bij, want dan zou ze zich rot geschrokken zijn.
Dat gebeurde toch wel, alleen een beetje later.

Ondertussen was ik fanatiek bezig om weer te functioneren en dat lukte wonderwel.

Terwijl ik op de grond lag, zag ik hele mooie beelden.

Een ervan was dat ik een manspersoon zag, die mij van een afstand,  rustig, zat te bekijken.

Later heb ik hem ontmoet en bleek hij op mij te passen.
Samen met nog iemand anders.

Beiden kwamen niet van deze wereld, maar van andere werelden.
Ze kenden elkaar en hadden een duidelijke rol.

Ik zag ook een grote prachtig verlichtte ruimte, als in een heel groot ruimteschip met hoge glazen (?) ramen met een schitterend uitzicht op de ruimte daarbuiten.
Met een soort van behandeltafel in het midden.

Verder geen enge apparaten of zo.
Alleen de lig/behandel stoel/bank.

Het leek op een soort tandarts stoel, maar dan zonder de gebruikelijke martelwerktuigen.
Ik weet dat die stoelen heel comfortabel zijn, dus dat scheelde.

Een paar dagen later maakte ik, voor de tweede keer, kennis met mijn vrienden en nodigden ze me uit om op de stoel te gaan zitten/liggen.
Allemaal heel rustig, kalm en uiterst vriendelijk.

Ik ging er op liggen en liet hen hun werk doen.

Ze hebben we weer verder op weg geholpen.

Begin jaren 2000 heb ik het boek ‘The Reconnection’ van Dr. Eric Pearl gelezen en daar moest ik enorm aan denken.

Ik heb het in eerdere blogs al eens over dit fenomeen gehad, dus daar laat ik het nu even bij.

Het was inderdaad een Pleiadische healing en dat voelde heel goed.

Vanaf dat moment noemde ik deze manspersoon mijn ´Pleiadische vriend´.

En vanaf het moment dat hij mij zijn naam noemde, noem ik hem Commander Kail.

Zijn metgezel was een lang slank vrouw-achtig wezen.
Ze zou maar zo van Arcturius kunnen komen.
Eerlijk gezegd weet ik dat niet zo goed.
Maar dat komt wel telkens door.
Maar haar naam is en was duidelijk: Koningin Leeya.

Eerlijk is eerlijk, ik heb niets met de titels als 'commander' en/of ‘koning/koningin’.
Maar kennelijk is dat voor hen heel normaal en hebben dergelijke titels geen nare bijsmaak voor hen.
Dus dat is (nog steeds) een beetje wennen voor mij.
Met mijn S5.

Weer terug naar mijn 'reset'.
Redelijk snel kwam mijn gevoel terug en kon ik weer op de stoel klauteren.
Anders kun je het niet noemen.
Maar ik zat weer.

Dus mijn herstel vlotte al aardig.

Vond ikzelf.

En niet lang daarna kon ik zelfs alweer een beetje lopen, strompelen, en zo schuifelde ik naar de gang deur.

Toen ik die opende, kwam net Briggitte naar beneden en schrok zich half dood.

Ik overdrijf nauwelijks.

Omdat ik blij was haar te zien, begon ik gelijk mijn verhaal te vertellen.

Dat was op zich al komisch, want ik schijn een totaal vreemde taal gesproken te hebben.

Dit merkte ik natuurlijk zelf absoluut niet.

Voor mij was het allemaal goed te volgen.

Maar voor haar niet.

Ze was enorm geschrokken en wilde dat ik naar een dokter zou gaan, maar daar zag ik het nut niet van in, want het was toch al gebeurd en ik heb en had geen zin in dergelijke omwegen.

Anderen moeten doen wat ze willen en denken wat goed is, en dat doe ik dus ook.
Anderen vertrouwen artsen en specialisten en tot op zekere hoogte kan dat goed werken, maar ik vertrouw op mezelf, dat heb ik altijd gedaan en het heeft me altijd goed gedaan.
In dit geval dus ook.

Snelle schets die hier goed past

Wel nam ik een aspirientje in.
Omdat Briggitte dat de juiste stap vond.

Ik merkte er niets van, maar het kon even geen kwaad.

Briggitte liet me op het toilet zitten, want daar stonden we naast.

En dus begon mijn herstel ergens op te lijken.

Ondertussen zat ik op de pot te vertellen wat er gebeurd was en wat ik allemaal gezien en ervaren had.

Na een tijdje werd mijn spraak weer beter en kon ik zelf de trap op lopen en zijn we gaan slapen.
Ik in ieder geval wel.
Ik geloof dat Briggitte er iets langer over gedaan heeft om in slaap te komen.

Enfin.

Later op maandag 25 april heeft Briggitte een brief geschreven aan een vertrouwenspersoon.
De naam van die persoon laat ik hier weg, want dat is iets voor mij persoonlijk.

Hier komt citaat 1 uit mijn dagboek: ’Het cadeau in vieren’

Dit is de brief die Briggitte naar mijn vertrouwenspersoon schreef.

Goeiemorgen (Naam),
Briggitte hier.
Ik kom je even vertellen dat Dirk totaal onverwacht sinds gisteren een poosje uit de roulatie is.
(sinds zondag op maandag-nacht rond 03 ~ 04u)

"Wat ik bij hem zag gebeuren, (en daar ben ik enorm van geschrokken) is dat hij verschijnselen vertoonde als van een lichte beroerte, waarvan ik nu kan zeggen dat artsen het gedefinieerd zouden hebben als een TIA.

Hij is onder dit alles buitengewoon kalm gebleven, (en dat is hij nog) en ik gebruik het woord TIA ook niet meer, omdat het Dirk zo goed als direct heel duidelijk werd, dat het hier om een bewustzijns-verschuiving gaat, waar zijn wezen op aarde nu nog aan mag wennen.
Hij ziet heel goed dat dit een energetisch gebeuren is, en uiteraard het gevolg van wat er zaterdagochtend en zaterdagmiddag allemaal heeft mogen plaatsvinden.

Hij had het zo goed als direct, zo goed en zo kwaad als dat al ging, over het zien van prachtige beelden (tot en met de 7e dimensie), maar ook over het horen van talen uit andere werelden, ook al kan hij zich dat laatste op dit moment niet meer herinneren.

Zowel zijn fijne als grove motoriek lijken weer bijna op 100% te functioneren, en ook zijn spraak is zo goed als helemaal weer normaal.
Ook is er gelukkig in zijn gevoel voor humor niks veranderd  😊
Maar ook: het is beslist niet voor niets geweest dat hij zondagmiddag al allerlei aan mail, met sommige reisgenoten, heeft geschreven: normaliter is hij hier echt niet zo snel mee.


Dirk wilde dit heel graag met je delen, maar lezen en schrijven kost hem nog iets meer moeite dan gewenst, maar hij, wij, hebben er alle vertrouwen in, dat dit ook dit op korte termijn weer voor 100% functioneert.

Bij deze mocht ik nu fungeren als zijn spreekbuis, en dit bericht is uiteraard in mijn eigen woorden, maar het liefst had hij mij iedere letter, punt en komma, gedicteerd.

Wel moet ik van hem nog met klem benadrukken, dat hij razendsnel het kado kon zien in wat er met hem gebeurd is: hij is op een overdonderende manier geraakt om te herkennen dat het de hoogste tijd is om in zijn eigen Kracht te gaan, en ook te blijven staan, en hij is heel blij dat jij degene bent die hem daarin de weg gewezen hebt.
       
Met warme groeten van Dirk, maar natuurlijk ook van mij, Briggitte."

Tot over het eerste citaat uit mijn dagboek.

Nu gelijk maar het tweede citaat.
Wat vooraf ging aan mijn reset.

Ik werd benaderd door onze reisleidster (zo noem ik haar, want dat is ze en dat was ze.)
Op zaterdag 23 april zou er een reuni plaatsvinden van onze groep reisgenoten, samen met een groepje mensen van een andere jaargang.

Het citaat.
"Over de reuni van zaterdag 23 april 2016.
(deze korte samenvatting heb ik ’s morgens 04 mei 2016 geschreven.)

Wat er allemaal tijdens een dergelijke bijeenkomst gebeurt is werkelijk te mooi voor woorden.
En iedereen die er bij is, ervaart de meditaties op een geheel eigen wijze.
Daar ga ik nu hier niet over vertellen.
Het enige wat ik wel kan vertellen, is wat het voor mij betekent.
En dat ga ik nu dus ook niet doen.

Ik ga door naar het einde van de middag, waar drie van ons samen zouden readen of ervaringen zouden vertellen.
We spraken af dat ik eerst zou readen en dat verliep heel goed.
Antwoorden waren duidelijk en we gingen verder met iemand anders, die ervaringen wilde uitwisselen. 
Ook dat was mooi en toen was ik aan aan de beurt.
 
Ik werd aan een reading onderworpen
Vragen en antwoorden waren ook nu weer helder.
Maar er was meer.

Uit de opmerkingen van de persoon die mij aan het readen was, werd al snel duidelijk dat mij wat dwars zat.
Het was een schot in de roos.
Later bleek dit precies datgene te zijn waar ik mee klaar was.
Letterlijk en figuurlijk.
Op dat moment kwam onze reisleidster even langs en ze stelde me enkele vragen en het werd mij nog weer duidelijker.
Ik was er bijna, die paar stappen zou ik zelf kunnen en moeten zetten.
En dat ging meteen al van start.

Zo gaat dat bij mij nou eenmaal.
Dat is het ‘werk’.

Weer naar huis.

Na een lange reis (Ik zal de details besparen) was ik pas tegen 23.45 uur thuis.
Briggitte lag al in diepe rust en ruim een half uur later zeeg ik op bed in een diepe slaap.

Ik was best wel moe, maar helemaal blij.

Zondag 24 april 2016

Het was al halverwege de zondag ochtend voor ik mijn ogen open deed.
Beneden zette ik koffie voor ons beiden.

Ik zat nog helemaal vol verhalen en vertelde Briggitte, van de hak op de tak springende, mijn ervaringen.
Er is vaak zoveel te vertellen, dat ik dat niet meteen kan.
Niet in chronologische volgorde, wat op zich wel handig zou zijn.
Dat lukt me pas later.
Ik vertel dan even wat voor mij op dat moment even het beste is.
Nog even een bakkie koffie en weer verder met mijn ervaringen.

Begin van de middag wilde ik eerst nog wat mail versturen, met beloofde artikelen en een paar WhatsApp verzoeken regelen.
Al met al gaat daar best nog wel tijd inzitten.
Ook dat was weer geregeld.

Ondertussen werkte mijn geest in overdrive door.
Ik had immers iets om aan en voor te werken.

Toch nog even naar de KNVB-beker finale gekeken.
Ook al hadden beide ploegen mijn sympathie, er kan er maar een winnen en dat was de ploeg die net even wat meer mijn voorkeur had.
Ik was nog lang niet moe en bleef gewoon nog even doorwerken.
En kennelijk had ik al genoeg verwerkt en begrepen en was mijn werk echt klaar.
Klaar voor de volgende ronde.

En die volgende ronde stond al helemaal klaar.

Het gebeurde in de nacht van zondag 24 op maandag 25 april 2016

De nacht dat ik van mijn stoel afgleed en mijn leven zou veranderen.

Nog maar eens.

Tot zover het eerste deel van mijn ‘reset’.

De Nar is wijs en onwijs in een, maar gaat altijd verder met dat waar hij in gelooft.

Vanaf dat moment is er veel, heel veel gebeurd en daar zal ik een volgende keer verder over schrijven.

Voor nu is het even genoeg geweest.

Wees gegroet allemaal, of zoals een uitgebreide boodschap het leert: Namaste.

Als je weet wat dit betekent ben je gezegend.
Als je dat niet weet, kun je dat regelen door de betekenis op te zoeken.

Dirk Jan van Harten
 

Deel 12: Op pad met Elfryda deel 1

Tijdstip van plaatsen 05 april 2017.
Ervaren en geschreven september 2016.

Elfryda, door mij getekend op 22 maart 2016

De ontmoeting

Het begint allemaal met de dag dat ik Elfryda voor het eerst goed zag en dat ik een tekening van haar maakte.

Daar was ik best wel nogal van onder de indruk.
Ik hield gelijk van haar.
‘Moet je daar nu gelijk mee beginnen Dirk?’
Waarom niet?
De sprankelende persoonlijkheid spatte van haar af en het Elfenleven spreekt me aan.
“Wil je dan zelf een Elf zijn?’
Dat is misschien moeilijk te beantwoorden omdat het zo heel anders is dan wat ik nu doe, dus daar kan ik even geen antwoord op geven.

Het is misschien te vergelijken met de film Avatar.
Daarin komt een aardling in contact met een vrouw van Avatar.
Haar geest en persoonlijkheid is er een die ik ook zie en ervaar in Elfryda.
Dus ja, ik begrijp dat het moeilijk was voor de aardling om niet daar bij haar te blijven.
Komt nog bij dat hij op aarde verlamd was, en in Avatar niet.
Nou ja, dat scheelt dus een slok op een borrel.

Zit ik mezelf nou te verdedigen omdat Elfryda moeiteloos een plaats in mijn hart gevonden heeft?

Nou ja, misschien een beetje wel.
En dat is helemaal niet nodig, want in feite kennen we elkaar al heel lang.

Iedereen kent iedereen, dus wij ook en met de een ga je beter om dan met de ander.

Kortom, ik ga met Elfryda de Elfenwereld binnen om te leren wat Elfen allemaal doen om het leven, ons leven, op aarde te veraangenamen.

En misschien moet ik wel zeggen dat de Elfen ons leven op aarde redden.
Dag in dag uit.

Het wordt tijd dat wij dat gaan beseffen en daadwerkelijk ons best gaan doen om met de Elfen mee te gaan werken.

Is het niet zo dat, de komende tijd, de mogelijkheden geschapen worden dat wij als mensen de aarde, Gaia, moeten en mogen gaan helpen om haar in ere te herstellen en weer tot volle glorie te brengen?
Zeker weten, die tijd staat voor de deur, dus er zullen veel mensen open staan om meer te leren over wat de aarde is en wat ze voor ons mensen doet en gedaan heeft.
En ook hoe ze geleden heeft door ons toedoen.
Daar kunnen we ons hoofd voor afwenden, maar we kunnen het ook accepteren en er wat aan gaan doen.

Al die tijd dat ik dit aan het schrijven ben zit Elfryda rustig en kalm op een omgevallen boomstam te wachten tot ik me bij haar ga voegen.

Ik vind dat toch wel een beetje eng eigenlijk.

Waarom?

Ze doet me niets, ze lacht alleen maar.
Ze vindt dat mensendrama van mij wel leuk.

Ik ben nooit zo handig om met vrouwen om te gaan en al helemaal met Elfenvrouwen als Elfryda.

Ik hoef niks met haar en zij niet met mij.
Dus waar ben ik bang voor?

Nou, dat ik het wel heel erg fijn vindt in de Elfenwereld?
Zou maar zo kunnen.
Voor wat ik weet zijn Elfen vrolijk en vlijtig.
Ze doen alles vanuit hun hart en hun hart zit vol liefde.
Dat is dan alvast mooi, want dat is het mijne ook, anders zou ik hier niet zijn, klaar om met Elfryda mee te gaan op excursie.
Een vreselijk woord, maar het kwam ineens naar voren.
Net als en toen een half jaar geleden ineens Elfryda verscheen, zodat ik haar kon tekenen.

In het echt is ze veel mooier dan dat ik haar getekend heb, maar daar maalt niemand om en zij al helemaal niet.
Elfen zijn wel ijdel, maar niet jaloers.
Het maakt ze niet uit of iemand naar welke maatstaven dan ook al dan niet mooi of lelijk is.
En zo werkt dat als je vanuit je hart leeft.

Ongemerkt is ze al bezig om mij haar verhaal te vertellen.
Het is een verhaal alsof ik het zelf verzin of bedenk, maar dat is dus absoluut niet zo.

De manier van leven en denken van de Elfen sijpelt plezierig tussen mijn schrijven door de tekst binnen.
En daar hou ik van.
Een verhaal moet je niet bedenken.
Verhalen schrijven zichzelf
Zo ook Elfen verhalen en Elfryda heeft dat heel goed onder de knie.

En nu we het er toch over hebben, het interesseert me geen reet of men mij wel of niet gelooft.
Dan leest je het niet.
Dan leer je ook niks.
Even goede vrienden/ vriendinnen.

Ga naar je hart en leer te ervaren wat waar is en wat niet waar is.
Dat is iets wat iedereen zal moeten gaan doen.
Iedereen, want anders kun je niet mee naar de 5de Dimensie, die ik vanaf nu 5D noem.

Wat we in de 3D hebben geleerd en ervaren is, dat mensen alles kunnen zeggen wat ze willen, maar dat het niet waar hoeft te zijn.
Sterker nog, het meeste is gewoon niet waar.

En dat geldt van hoog tot laag.
Dat hoef ik niet verder uit te leggen.
Hoe hoger de persoon is die onwaarheden spuit, des te verwerpelijker het is.
Gewoon omdat vele mensen er op moeten kunnen vertrouwen dat de hoge dames en heren het goed met ons voorhebben.

Nou dat is dus maar zelden zo.

Voorbeelden te over, zou ik zo zeggen.
En het is absoluut noodzakelijk dat we als mens dit gegeven door gaan krijgen.
De makkelijkste manier is gewoon om vanuit je hart te leven.
Jouw/ons hart weet precies wanneer iets wel of niet klopt.

Het is alleen de kunst om volledig op ons hart, jouw eigen hart, te gaan vertrouwen.
Want heel vaak willen we liever dat diegene, waarvan we inmiddels weten dat hij/zij liegt, wel de waarheid spreekt.

Dat zou wel zo fijn zijn.

En om dit te leren worden we de afgelopen jaren in stijgende mate voorgelogen door vooral politici, in alle soorten en maten.
En de laag daar vlak onder, de mensen uit het bedrijfsleven en de wetenschap, zijn geen haar beter.

Ze roepen om het hardst dat armoede de wereld uit moet en dat ziekte verslagen moet worden, terwijl ze als ze weer op kantoor zijn, in hun eigen ruimte zullen we maar zeggen, het weer zijn vergeten en gaan gewoon verder met macht te verzamelen en geld te verdienen.
En dat allemaal over onze rug.

En uiteindelijk over de rug van Gaia, moeder Aarde.

Want Gaia is altijd de dupe.
Om geld te verdienen hebben de leiders grondstoffen nodig en omdat je die niet in de supermarkt kunt kopen worden die grondstoffen uit de aarde gepulkt.
En nou zeg ik het nog netjes, want de mens pulkt niet, de mens plundert en vernielt en neemt gewoon wat de mens nodig denkt te hebben en liefst nog wat meer.

Zolang de koe melk geeft wordt ze gemolken, of ze zich daar nu wel of goed bij voelt maakt niet uit.
De mens zegt die melk nodig te hebben, dus wordt de koe gemolken.
Geeft ze geen melk meer, of is de melk kwalitatief niet goed meer, dan verdwijn de koe naar het slachthuis en wordt ze geslacht en tot voedsel verwerkt.
En ook dat proces is niet dier vriendelijk, net zoals het delven van grondstoffen bij moeder aarde ook niet Gaia-vriendelijk gebeurt.

In sommige gevallen wel, maar dat heeft dan meer te maken met het besef van de betrokken mensen dat er voorzichtig met moeder aarde omgegaan moet worden.

Maar dat zijn maar een handvol mensen wereldwijd gezien.

Maar ze zijn er wel.
Deze mensen worden geholpen door de Elfen en de Elementalen.
Want ieder mens dat zich bewust is van de schoonheid en de liefde van Moeder aarde, is er een om te koesteren.

En dat gebeurt dus ook.

De Elementalen, de natuurwezens in de ruimste zin des woords, koesteren elk mens dat zich bewust is van de schoonheid van moeder Aarde en al haar bewoners en bewoonsters.
En daarmee bedoel ik dus, al het leven dat Moeder Aarde herbergt.

En dat is een hele club.
Moeder Aarde is blij met elk leven dat zich bewust is van het feit dat moeder Aarde zelf ook leeft en een eigen bewustzijn heeft.

Wie weet krijgen we daar nog een keer tijd voor om meer over te weten te komen.
Maar alles op zijn/haar tijd.

Terwijl ik dit hele verhaal zit te typen, zit Elfryda rustig op die prachtige omgevallen boom, begroeid met een dikke laag mos, te wachten.

Op dit moment komt ze naar me toegelopen en wijst ze me om mee te gaan.

Dat doe ik dus.
Ik ga mee.

Zo gaan we dus te werk.
Ik schrijf en heb steeds het idee dat er iets van me verwacht wordt, maar het enige wat van mij verwacht wordt is dat ik het netjes opschrijf en het zo goed als ik kan ervaar wat me verteld en getoond wordt.

Ik ben onder de indruk en wandel met Elfryda mee.

Dit is deel een en er wordt verder niet veel van mij verwacht.
Het volgende verhaal kan maar zo vanuit een droom bij me gebracht worden, maar het is waarschijnlijker dat ik gezellig met Elfryda mee loop en de omgeving op me in laat werken.
Die omgeving is indrukwekkend.
Pure schoonheid, zou ik in eerste instantie zeggen.
Ik heb geen idee of ik net zo groot ben als in de derde dimensie op aarde, of dat ik veel kleiner ben en makkelijk opga in de natuur?
Ik zie mezelf naast Elfryda lopen en we zijn even groot of even klein.
Het maakt niet uit.
We zijn.
En daar gaat het om.
Ik heb ook het idee dat we net zo groot zijn als nodig om te ervaren wat ervaren moet en mag worden.
Het doet er niet toe.
Grootte doet er niet toe.
We kunnen overal bij en kunnen overal naar toe en dat gaat snel.
Ik ga veel leren, dat weet ik zeker.
Het is ook een wereld die ik al langer ken.
Het voelt absoluut niet vreemd aan.
Het is gewoon thuis voor me.

De temperatuur is comfortabel.
Niet te koud en niet te warm.
Gewoon goed.
Precies goed, bedenk ik me.

Elfryda laat me gewoon denken wat ik denk en ze loopt iets voor me uit.
Nauwelijks merkbaar, maar ze leidt me precies naar datgene, wat op dat moment belangrijk en of nodig is.
Ik vind het prima en geniet van de natuur.
En van Elfryda.
Ik ben er ook van overtuigd dat Timo en de anderen nooit ver weg zijn, want ze zijn er altijd.
Overal waar ze nodig zijn, zijn ze ook.
Heel mooi is dat en ook heel plezierig.
Ik voel me prima thuis hier tussen de Elfen.
En ik loop met plezier achter Elfryda aan.
Ik vertrouw haar volkomen.
Net als de andere Elfen.
Het is een mooie wereld om te zijn.

Ik hoop ook om de anderen te ontmoeten.
Tot nu toe hebt ik hoofdzakelijk contact met Koning Elf van dienst en heb ik Elfryda gezien en getekend en hetzelfde geldt voor Tymo.
Beide sprankelende persoonlijkheden, waarbij ik toch wel het idee heb dat Tymo een lichtelijk avontuurlijk baasje is, die ogenschijnlijk alles met een korreltje zout neemt.
Maar dan uiterlijke schijn zijn.
Elfryda is eigenlijk evenzo een sprankelende persoonlijkheid.
Maar Tymo lijkt me ondeugender van aard.
Eentje die rustig tijd neemt voor wat kattenkwaad, zal ik maar zeggen.
Elfryda lijkt me uitdagender.
Het lijkt er doorlopend op dat ze al weet wat ik ga doen en/of ga zeggen en daar heeft ze constant plezier in.

Ze zijn allebei gewoon schitterend om te mogen ontmoeten en ik voel me zeer vereerd dat ik nu met ze meeloop in dit groter wordende bos.
Zeg maar woud.
Overweldigende kleurenpracht.
Het is bijna teveel om allemaal in een keer te bevatten, maar ik doe mijn best om niet in mijn eigen gedachten te verdwalen.
Het is genieten van pure schoonheid, zowel van de Elfen als van de schitterende natuur die Moeder Aarde herbergt.
Of moet ik misschien zeggen, die Moeder Aarde is.
Wat ik heel goed weet is, dat ik me hier heel plezierig voel.
De pure gezondheid dringt diep in me binnen.
Ik wilde eigenlijk zeggen dat de pure gezondheid op me af kwam, maar dat is maar gedeeltelijk zo, want die pure gezondheid dringt tot diep in me door.

En dat voelt heerlijk.
Dat gun je iedereen.
Het is pure gezondheid.

Ondertussen begrijp ik dat dit allemaal draait om mij te laten wennen aan de omgeving.
Een schitterende, overweldigende omgeving, waar je eigenlijk nooit meer weg wilt.
Maar omdat ik nog steeds een mens ben, die nog wat zaken op Aarde te regelen heeft, moet ik straks weer naar huis.….

Dat begrijp ik heel goed en dat gaan we dus gewoon doen, maar hier te zijn is goddelijk gaaf.
Kon ik nou echt niks beters bedenken om te schrijven?
Nee, het schoot er gewoon zo uit en dan ga ik dat niet veranderen.
Het is toch ook gewoon zo.
Ondertussen loop ik iets achter Elfryda aan en ik geniet van elke stap en van haar aanwezigheid.
Er is geen strijd, zoals tussen mensen, het is puur.
Iedere Elf is gewoon zichzelf.
het woord spreekt eigenlijk al voor zich, maar daar ga ik nu dus maar even niet verder op in.
Iedere Elf is zichzelf.
Duidelijk genoeg dus.

Ik geniet enorm van Elfryda en Tymo en de anderen die nu wat meer zichtbaar geworden zijn.
Ze hebben ook plezier in mijn aanwezigheid, dat merk ik wel.
Misschien moeten sommigen nog een beetje aan dat rare mens wennen, maar de meesten weten wel dat als Koning Elf en Elfryda en Tymo contact met mij hebben, dat het dan goed is.
En dat is het dus ook.

Ondertussen is het net of het bos, of het woud steeds groter wordt, of wij steeds kleiner, want de bomen en bladeren van de planten worden groter.

Gek genoeg hindert het ons lopen niet.

Of lopen we eigenlijk wel.
Of is het een illusie van lopen.

Ik zie mezelf wel lopen, dus ik hou het maar op lopen.
Ik vind het ook wel grappig eigenlijk.

Waarschijnlijk maken de Elfen, op vriendelijk wijze, mij bekend met hun buitengewoon flexibele formaat.

Je hoeft geen reus te zijn om groot te zijn, want het is soms zelf wel handig om een dwerg te zijn.
Als ik het goed zeg tenminste, want klein maar fijn is de leus wat dwergen betreft.
Ja toch?

Ik moet er zelf wel om lachen terwijl ik nu toch merk dat het lopen nu wat lastiger wordt.
Misschien moeten we nog wat kleiner worden om in een geheel andere wereld te komen.
En dat gebeurt ook.
Wat je denkt gebeurt.
Dus wees voorzichtig met wat je denkt.
Niet alleen hier (in 5D sfeer), maar zeker ook in de 3D wereld, waar we nu nog even in leven.

Op de grond is in een keer een zee van ruimte.
Op de een of andere manier schaadt het onze voortgang niet, want we reizen nog steeds gestaag verder

Ik zie om me heen dennenappels en eikels zo groot als morgen de hele dag.
Het verbaasd me niet eens.
Het is echt zo.
De wereld ziet er ineens heel anders uit en toch is die hetzelfde.
Ik merk dat ik met een grote glimlach om mijn mond loop te genieten.
Op de een of andere manier maakt het niet uit hoe groot we zijn, want de ervaring is er niet minder om.
Eigenlijk klopt dat niet helemaal wat ik nu zeg, want ieder formaat heeft eigen kenmerken en ook een geheel eigen schoonheid.

De ervaring is hetzelfde, allemaal even schitterend.
Het variëren in grootte zorgt precies voor de juiste informatie die nodig is om te ervaren wat op dat moment nodig is.
Om, om het zo maar eens te zeggen, precies dat tegen te komen waar eventueel iets voor gedaan moet worden.
Om een voorbeeld te noemen:
Als je een mier wilt helpen is het wel zo handig om met die mier te kunnen communiceren en dan helpt het enorm als je even groot of klein bent als die ander.

Dat scheelt echt enorm.

Op dit moment vind ik het bijna jammer dat ik Eric en het klein (of groot) insectenboek niet gelezen heb.
Want daar moet ik nu toch wel aan denken.

Het helpt als je even groot als de ander bent om te begrijpen wat die ander voelt en of ervaart.
Je in die ander verplaatsen, heet dat.
Ik ervaar het als enorm interessant.
Ook al is van enorm geen sprake, omdat we nu net zo groot en/of klein zijn als de mieren waar we nu bij zijn.
Ik geniet ervan en vind het eigenlijk niet eens vreemd.
Ik voel me net zo groot als anders, alleen nu toevallig even zo groot als de mieren om ons heen.
Wat er precies aan de hand is weet ik even niet, maar het probleem is alweer opgelost en we lopen alweer verder.

Ik kijk nog even om en zie de mieren wereld vanuit een totaal andere hoek, namelijk die van een mens ter grootte van een mier en dan ziet die mierenwereld er een stuk rustiger uit.
Relaxed wil ik het niet noemen, maar er lijkt geen haast te zijn en iedereen doet wat hij/zij doen moet en dat gaat prima.

Als je vanuit het grote mensenperspectief naar mieren kijkt, zie je een mierenhoop en een mieren nest, waar alles en iedereen maar gewoon door elkaar heen rent.
Oneerbiedig gezegd ziet het er tamelijk chaotisch uit, terwijl je, het vanuit mierenperspectief beziet, een gewone ordelijke bezige groep hardwerkende mieren ziet.
Iets om met respect naar te kijken, want iedereen doet zijn/haar werk.
Vanuit het grote mensen perspectief ziet dat er al gauw chaotisch uit, maar vanuit mieren perspectief val dat dus reuze mee.
Het kan zijn dat ik een rustige mieren dag heb getroffen, en als dat zo is, dan ziet dat er vanuit hun eigen perspectief een heel stuk relaxter uit dan vanuit het grote mensen perspectief.

Misschien net zoiets als reuzen van 15 meter grootte naar ons kijken, als ze ons al zien en of in de gaten hebben.
Die denken dan misschien ook wel ‘wat een mierenhoop is dit.’
Zou maar zo kunnen.

Ondertussen voel ik me wel een beetje moe worden.
Per slot van rekening ben ik dit allemaal niet gewend.

Het is ook nogal wat om al lopende te merken dat niet het bos en de bomen en struiken groter worden, maar dat jij en jouw mede reizigers/sters  steeds kleiner worden om voor alles en iedereen iets te kunnen betekenen.
Wat dat ook moge zijn.
Fascinerend.
In een woord.
Fascinerend.

Ik geloof dat ik het hier maar bij moet laten.
Die indruk krijg ik ook van Elfryda en Tymo en Koning Elf.
Het grappige is dat we constant communiceren zonder woorden te gebruiken.
Ik denk iets en zij begrijpen het en op de een of andere manier is dat andersom ook zo.

Ik geniet er nu al van om de volgende keer weer met mijn vrienden en vriendinnen de Elfen op pad te gaan.
Ik zeg dat echt op deze manier omdat ik blij ben met alle Elfen.
En ik hoop dat de volgende keer weer net zo mooi wordt als deze reis.

Met zo’n schitterende reisleidster als Elfryda is eke reis een wereldreis.
En Tymo niet te vergeten.
En Koning Elf van dienst.

Wat ben ik toch een bofkont, dat ik zomaar met hen mee op reis mag.
Op slag besef ik ook dat ik de helft nog niet in de gaten gehad heb, maar met wat ik wel begreep ben ik al meer dan dubbel tevreden.
Tot de volgende keer.
Ik hoop de volgende keer een echte Elfengroet te leren gebruiken.
Daar vertrouw ik op.
En ik heb geduld, want dat is waarschijnlijk wel nodig.
Alles op zijn tijd.

Ondertussen is Elfryda weer op de omgevallen boom, met de dikke laag supergroen mos erop, gaan zitten en ze groet me.
Zie ik dat nou goed?
Ze vindt het jammer dat ik alweer weg moet.

Nou ja, ik heb haar ook in mijn hart gesloten, dat had ik al toen ik haar heb mogen tekenen.
Tot de volgende keer.

Het kan maar zo zo zijn dat ik later nog meer erbij schrijf, omdat ik achteraf mij nog meer herinner.
Maar het is goed zo.
Ik ben er trots op dat ik mee mocht met Elfryda, Tymo en Koning Elf en alle anderen natuurlijk. 
En ik geniet nu al van de volgende reis en ik hoop er nog vele te maken.
Het lijkt wel of ik niet weg wil?
Ik zie Elfryda lachen.
Dat is een mooi beeld om te onthouden.
Tot Elfs.
Zeggen we dan.


Groeten van


Dirk Jan van Harten