Deel 13: Mijn 'reset'

23 april 2017

 

Dirk zomer 2013

Nog steeds Dirk, zonder datum

En een heel recente foto van mezelf, van een week of wat geleden gemaakt.

Het cadeau in Vieren.
Deel 1: Mijn´reset´

Het is 12 maanden geleden dat mijn wereld, wederom, op zijn kop stond.

Ik heb gelukkig zo veel mogelijk in dagboekvorm opgeschreven.

Dat advies kreeg ik gelijk al door en ik ben enorm blij dat ik ernaar geluisterd heb.

Ik noemde dit dagboek: “Het cadeau in Vieren.”
Een cadeau is iets moois om te ontvangen, maar in pijnlijke gebeurtenissen zitten ook cadeaus.
Die moet je wel kunnen en willen zien.
Gelukkig zag ik dat in mijn geval onmiddellijk.
Het heeft me naast aanvankelijk ongemak, ook heel veel goeds gebracht.

Een kleine twee maanden heb ik, vanaf 26 april 2016, bijna dagelijks, mijn ervaringen genoteerd.

En omdat ik het verhaal zo getrouw mogelijk wil weergeven, zal ik zoveel mogelijk uit dat dagboek weergeven.

Hier en daar door, enige persoonlijke, informatie weg te laten.

Dat is meer voor anderen dan voor mezelf, want ik heb nauwelijks geheimen.

Niet veel in ieder geval, maar soms is het beter om iets niet te vermelden.
En ik heb er nu ook wat aanvullingen bij geschreven omdat me dat nu gewoon te binnen schiet.

Hier komt het eerste, vereenvoudigde, verslag.

Het was vroeg in de nacht van zondag 24 op maandag 25 april 2016, dat ik mezelf langzaam op de grond voelde zakken.

Zo van mijn bureaustoel af op de grond.

Geestelijk was ik was erbij, maar lichamelijk was ik tegelijk ook machteloos.

Het is ook een vreemde ervaring om mee te maken.

Zelf noem ik het voorval mijn 'reset'.

Anderen noemen het een Tia of zelfs een hersenbloeding.

Van mij mag het.
Wat mij betreft was het een 'reset'.

Ik was er bij, maar het maakte niet uit wat ik probeerde, er gebeurde even niets.
Ik zat achter de computer om deze uit te zetten, want het was bedtijd.

Zo rond 2 uur 's nachts.

Mijn hand ging naar de muis, maar er gebeurde niets.
Dat was raar, heel raar.
Nog een keer proberen.
Niets.

Nog een keer.

Nog steeds niets.

De tijd stond stil.
Dat heb ik daarvoor altijd een onbegrijpelijke opmerking gevonden, maar nu wist ik dat het bestond.

Na een tijdje merkte ik dat het gevoel in mijn lichaam rechts minder werd en daar werd ik niet vrolijk van.
Tegelijk wist ik dat ik iets moest doen, maar hoe en wat.
Ik was me ervan bewust dat ik in ieder geval iets moest doen en dus begon ik me gelijk te concentreren op actie en reactie.

En toen voelde ik me langzaam van de stoel af, op de grond zakken.

En daar lag ik dan.
Bewegingloos.
Want ik was even 'uitgezet'.
Later begreep ik dat dat precies is wat er gebeurde.
Ik ben even uit- en weer aangezet.

Ondanks het uitgezet zijn, werkte op geestelijk niveau alles buitengewoon goed.
Ik begon direct aan mijn herstel te werken.
Mijn eerste zorg was weer te kunnen bewegen zodat ik weer overeind kon komen.
Ik wist en voelde dat dat heel belangrijk was.

Dat lukte redelijk snel.
Idee van tijd had ik even niet.
Eerst bewegen en opstaan en Briggitte waarschuwen.

Gelukkig was zij er niet bij, want dan zou ze zich rot geschrokken zijn.
Dat gebeurde toch wel, alleen een beetje later.

Ondertussen was ik fanatiek bezig om weer te functioneren en dat lukte wonderwel.

Terwijl ik op de grond lag, zag ik hele mooie beelden.

Een ervan was dat ik een manspersoon zag, die mij van een afstand,  rustig, zat te bekijken.

Later heb ik hem ontmoet en bleek hij op mij te passen.
Samen met nog iemand anders.

Beiden kwamen niet van deze wereld, maar van andere werelden.
Ze kenden elkaar en hadden een duidelijke rol.

Ik zag ook een grote prachtig verlichtte ruimte, als in een heel groot ruimteschip met hoge glazen (?) ramen met een schitterend uitzicht op de ruimte daarbuiten.
Met een soort van behandeltafel in het midden.

Verder geen enge apparaten of zo.
Alleen de lig/behandel stoel/bank.

Het leek op een soort tandarts stoel, maar dan zonder de gebruikelijke martelwerktuigen.
Ik weet dat die stoelen heel comfortabel zijn, dus dat scheelde.

Een paar dagen later maakte ik, voor de tweede keer, kennis met mijn vrienden en nodigden ze me uit om op de stoel te gaan zitten/liggen.
Allemaal heel rustig, kalm en uiterst vriendelijk.

Ik ging er op liggen en liet hen hun werk doen.

Ze hebben we weer verder op weg geholpen.

Begin jaren 2000 heb ik het boek ‘The Reconnection’ van Dr. Eric Pearl gelezen en daar moest ik enorm aan denken.

Ik heb het in eerdere blogs al eens over dit fenomeen gehad, dus daar laat ik het nu even bij.

Het was inderdaad een Pleiadische healing en dat voelde heel goed.

Vanaf dat moment noemde ik deze manspersoon mijn ´Pleiadische vriend´.

En vanaf het moment dat hij mij zijn naam noemde, noem ik hem Commander Kail.

Zijn metgezel was een lang slank vrouw-achtig wezen.
Ze zou maar zo van Arcturius kunnen komen.
Eerlijk gezegd weet ik dat niet zo goed.
Maar dat komt wel telkens door.
Maar haar naam is en was duidelijk: Koningin Leeya.

Eerlijk is eerlijk, ik heb niets met de titels als 'commander' en/of ‘koning/koningin’.
Maar kennelijk is dat voor hen heel normaal en hebben dergelijke titels geen nare bijsmaak voor hen.
Dus dat is (nog steeds) een beetje wennen voor mij.
Met mijn S5.

Weer terug naar mijn 'reset'.
Redelijk snel kwam mijn gevoel terug en kon ik weer op de stoel klauteren.
Anders kun je het niet noemen.
Maar ik zat weer.

Dus mijn herstel vlotte al aardig.

Vond ikzelf.

En niet lang daarna kon ik zelfs alweer een beetje lopen, strompelen, en zo schuifelde ik naar de gang deur.

Toen ik die opende, kwam net Briggitte naar beneden en schrok zich half dood.

Ik overdrijf nauwelijks.

Omdat ik blij was haar te zien, begon ik gelijk mijn verhaal te vertellen.

Dat was op zich al komisch, want ik schijn een totaal vreemde taal gesproken te hebben.

Dit merkte ik natuurlijk zelf absoluut niet.

Voor mij was het allemaal goed te volgen.

Maar voor haar niet.

Ze was enorm geschrokken en wilde dat ik naar een dokter zou gaan, maar daar zag ik het nut niet van in, want het was toch al gebeurd en ik heb en had geen zin in dergelijke omwegen.

Anderen moeten doen wat ze willen en denken wat goed is, en dat doe ik dus ook.
Anderen vertrouwen artsen en specialisten en tot op zekere hoogte kan dat goed werken, maar ik vertrouw op mezelf, dat heb ik altijd gedaan en het heeft me altijd goed gedaan.
In dit geval dus ook.

Snelle schets die hier goed past

Wel nam ik een aspirientje in.
Omdat Briggitte dat de juiste stap vond.

Ik merkte er niets van, maar het kon even geen kwaad.

Briggitte liet me op het toilet zitten, want daar stonden we naast.

En dus begon mijn herstel ergens op te lijken.

Ondertussen zat ik op de pot te vertellen wat er gebeurd was en wat ik allemaal gezien en ervaren had.

Na een tijdje werd mijn spraak weer beter en kon ik zelf de trap op lopen en zijn we gaan slapen.
Ik in ieder geval wel.
Ik geloof dat Briggitte er iets langer over gedaan heeft om in slaap te komen.

Enfin.

Later op maandag 25 april heeft Briggitte een brief geschreven aan een vertrouwenspersoon.
De naam van die persoon laat ik hier weg, want dat is iets voor mij persoonlijk.

Hier komt citaat 1 uit mijn dagboek: ’Het cadeau in vieren’

Dit is de brief die Briggitte naar mijn vertrouwenspersoon schreef.

Goeiemorgen (Naam),
Briggitte hier.
Ik kom je even vertellen dat Dirk totaal onverwacht sinds gisteren een poosje uit de roulatie is.
(sinds zondag op maandag-nacht rond 03 ~ 04u)

"Wat ik bij hem zag gebeuren, (en daar ben ik enorm van geschrokken) is dat hij verschijnselen vertoonde als van een lichte beroerte, waarvan ik nu kan zeggen dat artsen het gedefinieerd zouden hebben als een TIA.

Hij is onder dit alles buitengewoon kalm gebleven, (en dat is hij nog) en ik gebruik het woord TIA ook niet meer, omdat het Dirk zo goed als direct heel duidelijk werd, dat het hier om een bewustzijns-verschuiving gaat, waar zijn wezen op aarde nu nog aan mag wennen.
Hij ziet heel goed dat dit een energetisch gebeuren is, en uiteraard het gevolg van wat er zaterdagochtend en zaterdagmiddag allemaal heeft mogen plaatsvinden.

Hij had het zo goed als direct, zo goed en zo kwaad als dat al ging, over het zien van prachtige beelden (tot en met de 7e dimensie), maar ook over het horen van talen uit andere werelden, ook al kan hij zich dat laatste op dit moment niet meer herinneren.

Zowel zijn fijne als grove motoriek lijken weer bijna op 100% te functioneren, en ook zijn spraak is zo goed als helemaal weer normaal.
Ook is er gelukkig in zijn gevoel voor humor niks veranderd  😊
Maar ook: het is beslist niet voor niets geweest dat hij zondagmiddag al allerlei aan mail, met sommige reisgenoten, heeft geschreven: normaliter is hij hier echt niet zo snel mee.


Dirk wilde dit heel graag met je delen, maar lezen en schrijven kost hem nog iets meer moeite dan gewenst, maar hij, wij, hebben er alle vertrouwen in, dat dit ook dit op korte termijn weer voor 100% functioneert.

Bij deze mocht ik nu fungeren als zijn spreekbuis, en dit bericht is uiteraard in mijn eigen woorden, maar het liefst had hij mij iedere letter, punt en komma, gedicteerd.

Wel moet ik van hem nog met klem benadrukken, dat hij razendsnel het kado kon zien in wat er met hem gebeurd is: hij is op een overdonderende manier geraakt om te herkennen dat het de hoogste tijd is om in zijn eigen Kracht te gaan, en ook te blijven staan, en hij is heel blij dat jij degene bent die hem daarin de weg gewezen hebt.
       
Met warme groeten van Dirk, maar natuurlijk ook van mij, Briggitte."

Tot over het eerste citaat uit mijn dagboek.

Nu gelijk maar het tweede citaat.
Wat vooraf ging aan mijn reset.

Ik werd benaderd door onze reisleidster (zo noem ik haar, want dat is ze en dat was ze.)
Op zaterdag 23 april zou er een reuni plaatsvinden van onze groep reisgenoten, samen met een groepje mensen van een andere jaargang.

Het citaat.
"Over de reuni van zaterdag 23 april 2016.
(deze korte samenvatting heb ik ’s morgens 04 mei 2016 geschreven.)

Wat er allemaal tijdens een dergelijke bijeenkomst gebeurt is werkelijk te mooi voor woorden.
En iedereen die er bij is, ervaart de meditaties op een geheel eigen wijze.
Daar ga ik nu hier niet over vertellen.
Het enige wat ik wel kan vertellen, is wat het voor mij betekent.
En dat ga ik nu dus ook niet doen.

Ik ga door naar het einde van de middag, waar drie van ons samen zouden readen of ervaringen zouden vertellen.
We spraken af dat ik eerst zou readen en dat verliep heel goed.
Antwoorden waren duidelijk en we gingen verder met iemand anders, die ervaringen wilde uitwisselen. 
Ook dat was mooi en toen was ik aan aan de beurt.
 
Ik werd aan een reading onderworpen
Vragen en antwoorden waren ook nu weer helder.
Maar er was meer.

Uit de opmerkingen van de persoon die mij aan het readen was, werd al snel duidelijk dat mij wat dwars zat.
Het was een schot in de roos.
Later bleek dit precies datgene te zijn waar ik mee klaar was.
Letterlijk en figuurlijk.
Op dat moment kwam onze reisleidster even langs en ze stelde me enkele vragen en het werd mij nog weer duidelijker.
Ik was er bijna, die paar stappen zou ik zelf kunnen en moeten zetten.
En dat ging meteen al van start.

Zo gaat dat bij mij nou eenmaal.
Dat is het ‘werk’.

Weer naar huis.

Na een lange reis (Ik zal de details besparen) was ik pas tegen 23.45 uur thuis.
Briggitte lag al in diepe rust en ruim een half uur later zeeg ik op bed in een diepe slaap.

Ik was best wel moe, maar helemaal blij.

Zondag 24 april 2016

Het was al halverwege de zondag ochtend voor ik mijn ogen open deed.
Beneden zette ik koffie voor ons beiden.

Ik zat nog helemaal vol verhalen en vertelde Briggitte, van de hak op de tak springende, mijn ervaringen.
Er is vaak zoveel te vertellen, dat ik dat niet meteen kan.
Niet in chronologische volgorde, wat op zich wel handig zou zijn.
Dat lukt me pas later.
Ik vertel dan even wat voor mij op dat moment even het beste is.
Nog even een bakkie koffie en weer verder met mijn ervaringen.

Begin van de middag wilde ik eerst nog wat mail versturen, met beloofde artikelen en een paar WhatsApp verzoeken regelen.
Al met al gaat daar best nog wel tijd inzitten.
Ook dat was weer geregeld.

Ondertussen werkte mijn geest in overdrive door.
Ik had immers iets om aan en voor te werken.

Toch nog even naar de KNVB-beker finale gekeken.
Ook al hadden beide ploegen mijn sympathie, er kan er maar een winnen en dat was de ploeg die net even wat meer mijn voorkeur had.
Ik was nog lang niet moe en bleef gewoon nog even doorwerken.
En kennelijk had ik al genoeg verwerkt en begrepen en was mijn werk echt klaar.
Klaar voor de volgende ronde.

En die volgende ronde stond al helemaal klaar.

Het gebeurde in de nacht van zondag 24 op maandag 25 april 2016

De nacht dat ik van mijn stoel afgleed en mijn leven zou veranderen.

Nog maar eens.

Tot zover het eerste deel van mijn ‘reset’.

De Nar is wijs en onwijs in een, maar gaat altijd verder met dat waar hij in gelooft.

Vanaf dat moment is er veel, heel veel gebeurd en daar zal ik een volgende keer verder over schrijven.

Voor nu is het even genoeg geweest.

Wees gegroet allemaal, of zoals een uitgebreide boodschap het leert: Namaste.

Als je weet wat dit betekent ben je gezegend.
Als je dat niet weet, kun je dat regelen door de betekenis op te zoeken.

Dirk Jan van Harten